Pagina's

woensdag 24 augustus 2011

Meringue monster, dat ben ik!


Een briefje in de bus van de bezorger dat ik niet thuis was toen hij een pakketje wilde afgeven. Een pakketje?? Ik heb toch niks besteld? Reuze nieuwsgierig haal ik het snel op en maak het open. Er komt een mega grote glimlach op mijn gezicht en ik begin plots hardcore speeksel aan te maken. Ja, Pavloveffect, daar heb ik last van. Voor mij ligt in de doos een mega meringue opgestuurd uit Frankrijk, nog voor mijn verjaardag. Ik neem er een gigantische hap uit waarbij stukjes schuim alle kanten op vliegen, mjummie!

Als kind gingen we altijd op vakantie naar Frankrijk. Omdat ik midden in augustus jarig ben vierde ik daar vaak mijn verjaardag. De heerlijkste taartjes werden bij het ontbijt geserveerd en ik mocht de hele dag ijsjes eten. Maar het aller aller gaafste aan jarig zijn op vakantie was dat ik een veel te grote meringue kreeg waar ik dan de hele dag op knabbelde.
Me echt jarig voelen doe ik dus met zo’n witte schuimberg voor mijn neus, en dat weet ook Anke. Daarom stuurt zij mij ieder jaar uit Frankrijk zo’n lichtgewicht suikerbom. Wat ben ik toch een bofkont, maar vooral een meringue monster!

Mocht ik onwijze trek hebben hebben en niet jarig zijn dan maak ik zelf meringues. Wel wat kleiner maar ook heel erg lekker:

- 3 eiwitten
- klein snufje zout
- 130 g fijne tafelsuiker
- 120 g gezeefde poedersuiker

Klop de eiwitten samen met het snufje zout stijf met een mixer. Voeg steeds een eetlepel fijne suiker toe totdat het een grote stijve witte massa is. Spatel luchtig de poedersuiker erdoor.
Schep met een lepel kleine bergjes op een met bakpapier beklede bakplaat. Zet deze in een op 100 graden voorverwarmde oven. Kijk na 30 minuten of ze al stevig zijn. Dit hangt ook af van de grootte van meringues. Als ze nog te zacht zijn en de bodem laat los laat ze dan nog wat langer in de oven staan.

Heerlijk bij glaasje zelfgemaakte advocaat of te verkruimelen over citroenhangop.

woensdag 17 augustus 2011

Bietencarpaccio met pistachenotendressing


In recepten heel nauwkeurig volgen ben ik niet zo goed. Ik vergeet ingrediënten of gooi per ongeluk bijvoorbeeld het verkeerde meel in het deeg. Maar het leuke is dat er door dit soort ongelukjes soms geweldige nieuwe recepten ontstaan. Zo had ik bij de Marokkaanse winkel een bos koriander aangezien voor platte peterselie. Eenmaal thuis baalde ik natuurlijk als een stekker maar toen ik het recept, eigenwijs als ik was, dan maar met koriander ging maken bleek het een hele goede vergissing te zijn. Sindsdien is dit voorgerecht een nieuwe favoriet geworden van mij en mijn vriendinnen.

Bietencarpaccio met pistachenotendressing
Voorgerecht voor 4 personen

- 2 verse bietjes van gelijke grootte
- 60 gr gepelde pistachenoten
- 2 tl fijngehakte verse munt
- 1.5 el fijngehakte verse koriander
- 1 el citroensap
- 1 tl citroenrasp
- 50 ml olijfolie
- 1 tl honing
- peper &zout
- 2 handjes gemengde sla
- volle schapenfeta

Snij de bietjes in heel dunne plakjes met bv een mandoline. Giet kokend water over de plakjes totdat ze net onder staan. Laat 1 minuut garen en giet af. Verdeel de plakjes biet over 4 borden.
Hak de pistachenoten fijn. Meng ze in een kom met de verse kruiden, citroen, olijfolie en honing. Breng op smaak met peper en zout. Leg een plukje sla in het midden, doe de dressing eromheen en kruimen de fetakaas erover.

Mocht je bij de Marokkaanse winkel meiknol tegenkomen dan is het ook leuk om deze af te wisselen met de biet. Het ziet er heel vrolijk uit met rood om wit.
En als je nog wat van de dressing over hebt, het is ook heel lekker bij gegrilde lamskoteletten.

(dit recept is ook in Margriet van 15 augustus 2011 verschenen)

zondag 14 augustus 2011

Zo zout heb ik het ooit gegeten


Ik staar naar mijn half opgegeten gekookte eitje. Het is het enige wat nog op tafel staat na het zondagsontbijt. En ik mag niet eerder van tafel totdat ik dat ei heb opgegeten. Maar ik lust het niet. Echt niet! Mijn moeder zei nog zo: ‘Let toch een beetje op met dat zout. Je moet het wel opeten’. Maar nee, ik ben veel te koppig dus heb ik er lekker veel op gestrooid. En ik zit met de gebakken peren, maar vooral dus met dat veel te zoute ei.

Toen was ik een jaar of zes en ik kan het mij nog goed herinneren. Je zou denken dat ik nu wat voorzichtiger met zout ben, maar nee. Ik vind het nog steeds een geweldige smaakmaker en eet er vast en zeker te veel van.
Nu ik samenwoon moet ik wel wat meer rekening houden met de hoeveelheid die ik door gerechten doe want krijg daar wel eens commentaar op. En niet alleen op de hoeveelheden, ook op de soorten zout die ik koop. Mijn lief is van mening dat al die verschillende potjes een kwestie van marketing is. Want zout is zout. Of het nou zit in een poepie chique verpakking zit, of uit een strooiwagen op de snelweg komt, volgens hem is het allemaal hetzelfde. En nadat hij een uitzending van Keuringsdienst van Waarden heeft gezien is hij helemaal overtuigd.

Ik ben het natuurlijk helemaal niet met hem eens. Zo ben ik verliefd op Fleur de Sel in de vorm van een grove korrel. Je vinger dippen in een beetje olijfolie en dan wat van het witte goedje erop, heerlijk vanwege de niet al te sterke smaak. Ja, en dit is toch echt anders dan het strooizout, onder andere door de manier van winnen. Als zeewater verdampt in grote bassins ontstaat er als eerste een heel dun vliesje. Dit wordt met de hand eraf gehaald en is erg tijdrovend. Daarnaast is er veel oppervlak nodig, ongeveer een achtertuin van een rijtjeshuis, om 1 kilo te winnen. Daarom is zo’n klein mooi potje best duur.
De geur van het zout zou volgens experts ook anders zijn doordat een bacterie kan overleven in dit zout waardoor een lichte viooltjesgeur ontstaan. Vandaar de naam Fleur de Sel.

En nog steeds gelooft mijn vriend niet dat er verschil kan zijn. Zelfs niet als ik uitleg dat er andere mineralen in het zout uit de Himalaya zit en waardoor deze licht roze kleurt terwijl zout uit Perzië door minderalen een een iets blauwige kleur heeft. Ach, het maakt ook niet veel uit, als ik maar kan genieten op zondagochtend van een eitje, 5 minuten in kokend water gekookt, op een geroosterde bruine boterham met een dikke laag roomboter. En als finishing touch een paar grove korrels Fleur de Sel. Mjummie!

donderdag 11 augustus 2011

Citroencake met kokoslaag


Trakteren op mijn werk vind ik een van de leukste dingen aan jarig zijn. Nee, niet met van die standaard slagroomtaarten, vlaaien of gevulde koeken maar zelfgemaakte baksels. Al een tijdje van te voren begint het bij mij dan te knagen: wat ga ik maken, voor hoeveel mensen, wat is makkelijk te vervoeren en waar kan ik veel van maken? Een van mijn favorieten om uit te delen is de chocoladecake met kokoslaag. Omdat ik in de zomer jarig ben maakte ik daar een frisse variant op: citroencake met kokoslaag. Super makkelijk en gezien de snelheid waarmee de traktatie op ging was het een succes.

Genoeg voor 20 stukken
Ingrediënten voor de cake:
- 3 eieren
- 250 gram fijne suiker
- 50 gram roomboter
- 2 deciliter melk
- 250 gram zelfrijzend bakmeel
- 2 kleine citroenen

Ingrediënten voor de kokoslaag:
- 100 gram geraspte kokos
- 250 gram witte basterdsuiker
- 125 gram roomboter
- 0.5 deciliter melk

Verwarm de oven op 175 graden.
Cake: klop met een handmixer de eieren met de suiker tot lichtgele romige massa. Verwarm de melk niet te heet en laat de boter daarin smelten. Schep het meel door het eimengsel. Voeg daarna de melk met boter toe en roer alles goed door elkaar. Voeg als laatste de rasp en het sap van de citroenen toe. Giet het is een ingevette of met bakpapier beklede rechthoekige vorm. Plaats in de oven en bak 20 minuten.
Kokoslaag: Verwarm in pannetje de melk en laat hierin de roomboter smelten. Meng er de kokos en de suiker door. Haal de cake uit de over en check de gaarheid met een satéprikker. Deze moet droog uit de cake komen. Bestrijk de bovenkant van de cake met het kokosmengsel en bak dit nog 5 minuten in een oven op 250 graden. Af laten koelen, in stukken snijden en met folie afdekken. Klaar om volgende dag uit te delen!

zaterdag 6 augustus 2011

VANDERDONK: paradijs voor chocolade


Door Amsterdam fietste ik om de nieuwe editie receptkaarten van ZTRDG.nl rond te brengen bij de Vrienden. Het krat op mijn omafiets was goed zwaar en in de spits met ook nog eens hordes toeristen was het soms flink manoeuvreren. Maar geen probleem, ik kwam bij alle winkels waar ik moest zijn, zo ook bij VANDERDONK. Voor mij was het de eerste keer dat ik hier binnenstapte, maar werd meteen heel vriendelijk begroet door de 2 heren achter de toonbank vol prachtig lekkers. Toen ik aan de slag wilde gaan met de kaarten in het rekje plaatsen kreeg ik een bonbon aangeboden. Precies de juiste hadden ze voor mij uitgekozen: gezouten karamel met vanille. Ik rook eraan, deed ‘m in mijn mond en liet langzaam de chocolade op mijn tong smelten totdat daar de zachte smaak van karamel met het aangename zout vrij kwam. Alsof een engeltje op mijn tong pieste!
Ik bedankte vriendelijk en fietste weer verder. Na 5 straten proefde ik nog steeds de chocolade en dacht: ik ben wel gek als ik nu verder fiets, ik wil meer!!! En hup, fiets gekeerd en linea recta terug naar de Nieuwe Spiegelstraat 72. De heren moesten lachen dat ik wederom voor hun neus stond en vulden voor mij een doosje met de kleine donkere juweeltjes. Ik spoedde mij naar huis om te genieten van de delicieuze heerlijkheden. Ja, VANDERDONK is hét fine chocolate paradijs.

www.vanderdonkchocolates.nl